Zadelproblemen of meer? De uitdagingen van paardenrevalidatie

Elk paard heeft zijn eigen verhaal. Soms is dat een verhaal van ongecompliceerd samenspel, maar in andere gevallen vraagt het om geduld, doorzettingsvermogen en de bereidheid om te blijven leren. Mijn verhaal met Jack, mijn zorgenpaard, is er één van vallen, opstaan en een zoektocht naar oplossingen. Graag neem ik jullie mee op mijn reis naar (hopelijk) het herstel van Jack.

Soms loopt het leven niet zoals gepland, zelfs niet als alles op het eerste gezicht perfect lijkt. Mijn paard Jack kwam ter wereld op een prachtige, zorgeloze eerste levensdag. Hij stond snel, mestte probleemloos, en leek een veelbelovend veulen. Maar toen was daar dag twee. Een dag waarop alles veranderde en mijn vertrouwen een zware test kreeg. 

Een woelige start

Dag twee bracht koliek. Hoe kon dit gebeuren? Mijn gedachten maalden, mijn hart brak toen keer op keer de dierenarts erbij moest komen. Jack’s toestand leek uitzichtloos en het leek alsof hij op het punt stond op te geven. Tranen stroomden over mijn vermoeide wangen. Ik vroeg me af of vechten nog wel zin had. Toen kwam de moeilijke keuze. Met minimale kansen op succes, besloot ik hem te laten opereren. Een sprong in het diepe.

Wonder boven wonder overleefde Jack. Tegen alle verwachtingen in herstelde hij, en na die stormachtige start volgde een zorgeloze jeugd. Met zijn leeftijdsgenootjes groeide hij op tot een knap jong paard, sterk en speels. Maar hoewel hij er uiterlijk goed uitzag, wachtte er meer uitdaging op ons.

Het zadelmak maken

Toen Jack oud genoeg was, begon het inrijden. Vol vertrouwen en geduld maakten we kleine stapjes vooruit. Hij was een lief paard, super braaf en erg meewerkend. Maar één ding viel me meteen op: hij maakt van zijn lichaam precies een rechte plank. Hij voelde zo stijf in zijn lichaam. Ik dacht toen: hoe kan hij zo inflexibel en niet soepel aanvoelen?! Zeker omdat ik al gezien had hoe rond hij zijn rug kon maken als hij één van zijn rodeo sessies in de wei of aan de longe inzette.

Nu kijk ik daarop terug met meer kennis. Jack probeerde mijn gewicht te dragen door zijn lichaam letterlijk “op slot” te zetten. Het klinkt misschien vreemd, maar dat is eigenlijk logisch voor een jong paard dat nog niet sterk genoeg is. Stap voor stap werkten we eraan, en langzaam verbeterde alles. Het sturen ging beter, het buigen soepeler, en ik had het gevoel dat we eindelijk een team werden. Tot ik opnieuw een obstakel tegenkwam.

Het almaar terugkerende zadelprobleem

Toen Jack vijf werd, merkte ik dat het zadel niet meer 100% paste. Geen probleem, dacht ik. Ik kocht een nieuw zadel, maar een jaar later was hij weer zo veranderd dat dit nieuwe zadel niet meer goed passend te krijgen was. Ondanks alle aanpassingen. 

Het zadel schoof naar voren, het zadel klapperde. Jack bevroor de eerste tien minuten van het rijden. Misschien ken je het nare gevoel? Je zit op een blokje beton. Je paard reageert op geen enkele hulp meer. Best eng! Maar ik ben geen held.   

Telkens liep ik tegen dezelfde vervelende, rijtechnische problemen aan:

• Omspringen en afremmen op mijn been op de linkerhand
• Enorm verschil tussen links en rechts, in elke gang (eigenlijk ook al aan de longe achteraf gezien)
• Na galop voelde alles scheef. Ik zakte enorm naar rechtsvoor. (heb ik lang op het zadel gestoken)
• Wijken voor het linkerbeen ging heel slecht. Voor het rechterbeen ging veel beter
• Linksom moeilijker sturen en buigen
• Hoofd kantelen
• Bit vastpakken

Ondanks zelfs regelmatige behandelingen door een osteopaat bleef alles hetzelfde. Ik begon steeds meer te twijfelen. Was dit wel een zadelfout? Of speelde er iets meer complex? 

Onze weg werd steeds lastiger. Na de rijtechnische obstakels volgden vage fysieke klachten, zoals bleinen, gevoelige hoeven, dikke sprong en een pijnlijk SI-gewricht. Nooit werd iets gevonden op beeldvormingen, maar het was duidelijk dat Jack me iets probeerde te vertellen. 

Het besef: meer dan een zadelprobleem

Na al die tijd viel eindelijk het kwartje. Jack’s hypermobiele rug bleek het grote probleem. Op slechte dagen hing hij volledig in zijn schoft. Op goede dagen stond hij rechter en leek hij bijna “normaal”. Maar doordat Jack zijn houding van dag tot dag kan verschillen, maakt dat het zadelfitten ongelooflijk moeilijk. Mijn ogen werden geopend. Het ‘zadelprobleem’ bleek een groter, complexer ‘paardenprobleem’. Zijn rug was niet sterk genoeg voor mijn gewicht.

Het besef dat zijn “zadelprobleem” eigenlijk een paardenprobleem was, was even pijnlijk als bevrijdend. Het kwam hard binnen, maar bracht me ook iets waardevols. Jack kon niet sterker worden zonder een fundamentele verandering in zijn training. Ik moest zijn lichaam versterken en hem leren soepeler te bewegen. Stilstaan en nietsdoen zijn geen opties meer.  

Een nieuwe kans, een nieuw begin

Afgelopen zomer besloot ik een opleiding te volgen in sport en revalidatietraining bij Karin Leibbrandt. Niet alleen voor Jack, maar ook voor andere paarden waar ik in mijn rol als zadelpasser mee werk. Steeds meer kom ik in aanraking met fysieke problemen bij paarden, en het was tijd om dieper te duiken. Niet alleen wilde ik problemen herkennen, maar ook oplossingen vinden.

Aanvankelijk twijfelde ik of ik Jack überhaupt mee moest nemen. Zou het wel zin hebben? Uiteindelijk besloot ik hem nog één laatste kans te geven, samen met mezelf. Stilstand was geen optie meer; hij verstarde alleen maar. 

Het was tijd om hem te helpen sterker en soepeler te worden. Door een heel andere aanpak en met een open blik begon ons nieuwe avontuur. Een avontuur dat om veel geduld vraagt en om het loslaten van wat ik gewend ben. Ver buiten mijn comfortzone. Maar ik merk steeds vaker kleine verbeteringen. Zijn houding verandert. Zijn werklust keert terug. Hopelijk blijft het de goede kant op gaan.